Boungiorno, spaghetti, mamma mia czyli come pazzi per l'Italia.

Każdy ma w życiu swoje wariactwa, Tak, tak i ja mam świra, może przejściowego, ale mam, bo sobie zdiagnozowałam! 

Moim świrem od jakiegoś czasu jest namiętne kupowanie i czytanie książek. W tym nałogu dzielnie wspiera mnie moja przyjaciółka – Bombel. Kupujemy na potęgę, czytamy, wymieniamy się tytułami, pożyczamy sobie, najogólniej mówiąc uprawiamy taką dilerkę tylko papierem i ciągle gadamy o tym, że jak już nas zamkną w jakimś "świrolandzie" bez klamek z miłą obsługą personelu w białych kitlach, to przynajmniej niech tam będzie biblioteka.

Ostatnio dostałam dodatkowe fiksum dyrdum na punkcie Włoch. Moja miłość do Italii narodziła się (tu pewnie Was zaskoczę) wraz z książkami. Schemat w tych książkach jest dość prosty. Najczęściej ONA, ma jakiś PROBLEM (do wyboru: mąż, praca, trauma) i nagle z jakiegoś POWODU decyduje się na wyjazd do WŁOCH itd. itp. Wiele osób stwierdzi, że nic w tym fascynującego. Fakt, schemat jak w każdej średniej książce tego typu, ale mnie porywa, pochłania, fascynuje, wciąga ten klimat, zapach, ciepło, smak potraw, głosy rozmów, włoski temperament.

Cel na ten rok: pojechać do Włoch, zjeść włoskiego pomidora, wypić prawdziwe latte do śniadania albo espresso i zapisać się wreszcie do szkoły językowej oczywiście na włoski.

Postanowienie: nie zostawiać tego już tylko na półce: „być może”, ale przenieść poziom wyżej z napisem: „do realizacji  tym roku”.

Trzymajcie kciuki żeby się udało :)